De strijd tegen inflatie door centrale banken wereldwijd zou volgens recente opmerkingen van de adjunct-directeur van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) mogelijk te maken kunnen krijgen met een aanzienlijke verschuiving in strategie. Als invloedrijke financiële autoriteit kan het perspectief van het IMF aanzienlijke gevolgen hebben voor de tactieken die centrale banken gebruiken om stijgende inflatiecijfers te bestrijden.
Tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de Europese Centrale Bank (ECB) in Sintra, Portugal, gaf Gita Gopinath, adjunct-directeur van het IMF, aan dat de aanhoudende strijd tegen inflatie mogelijk een nieuwe aanpak vereist. Het IMF suggereert dat centrale banken wereldwijd mogelijk periodes van inflatie moeten doorstaan die hun doel van 2% overschrijden. Deze aanpak heeft tot doel een financiële crisis te voorkomen, met name onder landen die zwaar gebukt gaan onder hoge schuldenlast.
Met de torenhoge schuldniveaus van Europese landen is het risico op financiële ontwrichting verhoogd. Gopinath merkte op dat het cruciaal is om te begrijpen dat inflatie langer boven gewenste niveaus kan blijven hangen dan verwacht, een “oncomfortabele waarheid” waar beleidsmakers mee geconfronteerd moeten worden. Volgens het IMF zou ingebedde inflatie een steeds prominentere zorg kunnen worden.
Voor regeringen die niet in staat zijn om de financiële of politieke middelen te mobiliseren om dit probleem aan te pakken, suggereert het IMF dat een aanpassing van de reactiefunctie van het monetair beleid nodig zou kunnen zijn.
Deze verandering in het beleid zou echter een sterke rechtvaardiging vereisen. Historische gebeurtenissen, zoals de ingebedde prijsstijgingen die in de jaren 60 in de Verenigde Staten werden ervaren, geven aan dat het toestaan van inflatie om de doelen te overschrijden kan leiden tot een hardnekkiger inflatoire omgeving.
De financiële problemen in de eurozone kunnen volgens Gopinath leiden tot verschillende regionale gevolgen. De groeiende zorg is de mogelijkheid van toenemende spreads in economieën met hoge schulden, verergerd door andere kwetsbaarheden zoals aanzienlijke huishoudschulden en een hoog percentage variabele rente hypotheken in bepaalde landen.
Ondanks de risico’s die gepaard gaan met het tolereren van hogere inflatie, dringt het IMF er bij centrale banken op aan om waakzaam te blijven tegen aanhoudende tekenen van inflatie. Zelfs als het aanpakken van inflatie leidt tot een aanzienlijke vertraging op de arbeidsmarkt, adviseerde Gopinath dat de ECB en andere centrale banken klaar moeten zijn om doortastend te reageren.
De ECB heeft op dit gebied aanzienlijke vooruitgang geboekt door haar referentietarief voor deposito’s in een recordtempo te verhogen. Regeringen kunnen echter ook bijdragen aan de strijd tegen inflatie door het terugdringen van door het begrotingstekort gefinancierde uitgaven, het verminderen van de vraag en daarmee de behoefte aan renteverhogingen door de ECB te verkleinen.
Bovendien raadde Gopinath aan om nieuwe regels voor EU-regeringen in te voeren om hun begrotingstekorten en schuldniveaus te verminderen, die in veel landen zijn gestegen. Ook wordt voorgesteld om een gezamenlijk depositogarantiestelsel voor alle eurozonebanken in te voeren ter vervanging van het huidige assortiment nationale systemen.
Kortom, het advies van het IMF aan centrale banken om hogere inflatie te tolereren als strategie om potentiële financiële crises te vermijden, is een opmerkelijke verschuiving in de strijd tegen inflatie.
Terwijl landen over de hele wereld worstelen met economisch herstel te midden van druk als gevolg van de pandemie, kan deze verandering in strategie de toon zetten voor hoe de wereldeconomieën de weg naar financiële stabiliteit bewandelen.
